حسامِ دوست داشتنی در آخرین پست از بلاگ خود مطلبی نوشته است که محمدِ عزیز نیز به آن ارجاعی داده و در همان حال و هوا قلمی زده است. قسمتی از هر کدام را این جا می گذارم:
«وقتی به این فکر میکنم که الان که من در کمال آرامش نشستهام و از سر شکمسیری وبلاگ مینویسم و همزمان نه خیلی دورتر یک عده تا سر حد مرگ رنج میکشند و منتظرند تا نوبتشان برسد که به رفتگانشان بپیوندند، به شدت از عذاب میکشم. در عین حال خدا را شکر میکنم بابت اینکه وضع من آنگونه نیست. اینجاست که خدا را به شدت شکر میکنم بابت اینکه در کشوری زندگی میکنم که بزرگترین دغدغهام این است زندگی بهتری داشته باشم نه اینکه صبح که از خانه میروم بیرون شب زنده به خانه برگردم. خدا را شکر میکنم که موضوع بحثها و سروکله زدنمان با دولتمردان و دیگر دوستان از برای این است که ایران بهتری بسازیم نه اینکه با چنگ و دندان دو وجب خاکی که به اصطلاح وطنمان است را حفظ کنیم. و خدا را صد هزار بار شاکرم از این بابت که در کشوری زندگی میکنم که امنیت و آرامش دارد. و امیدوارم هرگز این نعمت را از ما دریغ نکند، هر چند که هر روز هزاران بار با غر زدنها و غفلت از این نعماتش، عملا آنها را ناشکری کنیم.»
«وقتی به این فکر میکنم که الان که من در کمال آرامش نشستهام و از سر شکمسیری وبلاگ مینویسم و همزمان نه خیلی دورتر یک عده تا سر حد مرگ رنج میکشند و منتظرند تا نوبتشان برسد که به رفتگانشان بپیوندند، به شدت از عذاب میکشم. در عین حال خدا را شکر میکنم بابت اینکه وضع من آنگونه نیست. اینجاست که خدا را به شدت شکر میکنم بابت اینکه در کشوری زندگی میکنم که بزرگترین دغدغهام این است زندگی بهتری داشته باشم نه اینکه صبح که از خانه میروم بیرون شب زنده به خانه برگردم. خدا را شکر میکنم که موضوع بحثها و سروکله زدنمان با دولتمردان و دیگر دوستان از برای این است که ایران بهتری بسازیم نه اینکه با چنگ و دندان دو وجب خاکی که به اصطلاح وطنمان است را حفظ کنیم. و خدا را صد هزار بار شاکرم از این بابت که در کشوری زندگی میکنم که امنیت و آرامش دارد. و امیدوارم هرگز این نعمت را از ما دریغ نکند، هر چند که هر روز هزاران بار با غر زدنها و غفلت از این نعماتش، عملا آنها را ناشکری کنیم.»
***
خوب من هم قبول دارم . وضع ما الان از زیمبابوه و عراق و افغانستان بهتر است. این را می گذارید به حساب جمهوری اسلامی؟ اشکالی ندارد. من زیاد خارج از ایران نبوده ام. یک بار مالزی رفته ام، دو سه سال پیش و دو سه باری امارات. بخواهی نخواهی مقایسه می کنم. نه که فکر کنی زرق و برق این کشورهای گوگولی چشمم را گرفت. پیرتر از این هستم این قدر زود دل ببازم. نشان به آن نشان که حالم از آن اماراتی لعنتی به هم می خورد و حاضر نیستم دیگر پایم را آنجا بگذارم حتی اگر برای دیدن حبیبم باشد، چند بار دعوت کرده باشد خوب است؟ اما داستان مالزی فرق دارد. مالزی چیزی دارد که ما نداریم و تا وقتی آقایان بر این منوال فکر کنند نخواهیم داشت. مالزی پیشرفته است، اما این مهم نیست. مالزی آرام است، آدم هایش آرام آرام زندگی می کنند. خوب من هم قبول دارم . وضع ما الان از زیمبابوه و عراق و افغانستان بهتر است. اما چرا با زیمبابوه و فلسطین جنگ زده مقایسه می کنیم؟ یعنی اوضاع آن قدر خراب شده است که برای دلداری خودمان بگوییم اوضاع ما آن قدر بد نشده است؟ یادم نمی رود کلاس پنجم دبستان بودیم. درس نمی خواندم، مشق نمی نوشتم. بین هفتاد دانش آموزمدرسه شدم نفر سی ام. آقای نیکخواهی داشتیم. صدایم کرد و لیست را نشانم داد. دست روی اسم من گذاشت و نفر بالایی و پائینی لیست را نشانم داد. گفت یعنی علی محبی باید در حد فلانی و فلانی باشد؟ مهم این نیست که ما الان نفرآخر نیستیم، مهم این است که آن جایی که باید باشیم نیستیم. نمی خواهم مقایسه کنم. خوب من هم قبول دارم . وضع ما الان از زیمبابوه و عراق و افغانستان بهتر است. دست خودم نیست، میشنوم دیگر و مقایسه می کنم. در این مملکت روزی روزگاری پرویز ناتل خانلری وزیر فرهنگ بوده است و امروز حسین صفار هرندی. اسم این را می شود گذاشت پیشرفت؟ روزی رئیس دانشگاهی که من در آن درس می خوانم دکتر سیاسی بوده است و امروز فرهاد رهبر که داده است در دانشگاهِ مادر گیت نصب کرده اند. اگر بتواند می دهد یکی دو دست لباس فرم برای هر کدام مان بدوزند.
آقای حسام! آقای محمد! باور کنید من هم آرزو دارم که فردا روز از خواب بیدار شوم و بگویند همه ی این ها خواب بوده است. کشور گل و بلبل است و لازم نیست جایی بروی. بعد بروم آی.پی.ام دکترایم را شروع کنم. اما چه کارکنم؟ با اساتید آی.پی.ام که صحبت می کنی آن قدر سرخورده اند که می گویند اگر امکانش را داری و می توانی بروی شک نکن. برو که اینجا چیزی نمی شوی. می گویند اگر می توانی دو تا مدرک دکترا هم بگیر که به این هوا دو روزی دورتر از این اوضاع باشی شاید این روزهای حرام بگذرد. من که از خدایم هست بمانم و همین جا درس بخوانم. اما چه کار کنم که آن دانشجوی دکترای مهندسی پزشکی، می خواهد برود انصراف بدهد، سربازی برود و برود. استاد راهنمایش هم می گوید کار خوبی می کنی، اینجا چیزی نمی شوی، برو. به چه امید بمانم.
من هم دوست دارم بروم اینجا در یک شرکتی کار کنم و پول در بیاورم. اما چه کار کنم با فلان دوستم که شرکتی دارد مشورت می کنم، می گوید اول تاآخرش دردسر است. مگر بیماری می خواهی کار کنی؟ و برایم می گوید که بزرگترین مشکل شرکتش این است که هر مهدس کاردرستی را آورده است شرکت، کار و حقوق دستش داده است الان دارد جمع می کند می رود. راست هم می گوید، می خواهد با افزایش حقوق و بهتر کردن شرایط کار شرکت نگه شان دارد اما نمی تواند بیرون شرکت شان را که تغییر دهد. از در شرکت که بیرون می روند، اگر خانم باشند به مانتویی چیزی شان گیر می دهند و اگر آقا باشند هزار و یک درگیری دیگر دارند.
من که از خدایم هست بمانم و همین جا درس بخوانم. کجا برای من بهتر از اینجاست؟ چه چیز ندارم که همه چیز دارم و می دانم اگر هر جا بروم چنین موقعیتی نخواهم داشت. اما چرا دارم تلاش می کنم بروم؟ خوب من هم قبول دارم . وضع ما الان از زیمبابوه و عراق و افغانستان بهتر است.
محمد عزیزم. وقاحت از نسل ما نیست. وقاحت را کسانی دیگر دارند. تو که می شناسی شان این ها را. وقاحت را آن آقایی دارد که مدرک دکترای تقلبی می گیرد، یک کشور را بازی می دهد، سر کلاس دانشجویانش را سرزنش می کند که ما در آکسفورد مثل شما که درس نمی خواندیم شما چه دانشجویان تنبلی هستید و فلان و فلان. بعد هم می گوید که این قضایا نقص توحید مرا کامل کرد و روضه می خواند که نمی دانم زنم برای من می ماند یا نه. بعد هم برای محکم کاری از خاطرات جنگ و شیمیایی می کوید و معامله ای که با خدا کرده است. سوار تاکسی شده بودم که از امیرآباد بروم پردیس مرکزی. پلیس جلوی تاکسی را گرفت که طرح نداری و خواست جریمه اش کند. راننده گفت نامه دارم و نامه را در آورد. خواست دست پلیس بدهد که دیدمش. نامه ای بود که گواهی می داد ایشان جانباز هستند و اجازه تردد در منطقه طرح ترافیک دارند. فهمیدم پایش مصنوعی است. لطف عظیمی که آقایان به او کرده اند این است که اجازه داده اند با ماشین وارد منطقه ی پر دود و گند مرکز شهر شود و مسافرکشی کند با ماشین خودش. دو دانشجو نشسته بودند عقب ماشین و نگران کلاس انقلاب اسلامی شان بودند که داشت دیر می شد و سر آرام رفتن این آقای راننده حرص می خوردند. اتفاقاً قیافه شان بسیجی هم می زد. من که جلو نشسته بودم حسرت را در نگاه این آقای راننده می دیدم. انقلاب زنده باید بنشیند پشت تاکسی با پای مصنوعی مسافرکشی کند و فلان درس خوانده ی امام صادق بیاید ریشه های انقلاب اسلامی در دانشگاه درس بدهد و حقوق دولت بگیرد. وقاحت را نسل ما دارند محمد جان؟
بگذریم، دوست تان دارم. هر دو تان را. بس که لطیف و دوست داشتنی و با انصاف هستید. ای کاش بتوانیم با هم زیر سقف یک کشور زندگی کنیم و روز به روز پیشرفت و شاد باشیم. ای کاش بشود. ای کاش
من هم دوست دارم بروم اینجا در یک شرکتی کار کنم و پول در بیاورم. اما چه کار کنم با فلان دوستم که شرکتی دارد مشورت می کنم، می گوید اول تاآخرش دردسر است. مگر بیماری می خواهی کار کنی؟ و برایم می گوید که بزرگترین مشکل شرکتش این است که هر مهدس کاردرستی را آورده است شرکت، کار و حقوق دستش داده است الان دارد جمع می کند می رود. راست هم می گوید، می خواهد با افزایش حقوق و بهتر کردن شرایط کار شرکت نگه شان دارد اما نمی تواند بیرون شرکت شان را که تغییر دهد. از در شرکت که بیرون می روند، اگر خانم باشند به مانتویی چیزی شان گیر می دهند و اگر آقا باشند هزار و یک درگیری دیگر دارند.
من که از خدایم هست بمانم و همین جا درس بخوانم. کجا برای من بهتر از اینجاست؟ چه چیز ندارم که همه چیز دارم و می دانم اگر هر جا بروم چنین موقعیتی نخواهم داشت. اما چرا دارم تلاش می کنم بروم؟ خوب من هم قبول دارم . وضع ما الان از زیمبابوه و عراق و افغانستان بهتر است.
محمد عزیزم. وقاحت از نسل ما نیست. وقاحت را کسانی دیگر دارند. تو که می شناسی شان این ها را. وقاحت را آن آقایی دارد که مدرک دکترای تقلبی می گیرد، یک کشور را بازی می دهد، سر کلاس دانشجویانش را سرزنش می کند که ما در آکسفورد مثل شما که درس نمی خواندیم شما چه دانشجویان تنبلی هستید و فلان و فلان. بعد هم می گوید که این قضایا نقص توحید مرا کامل کرد و روضه می خواند که نمی دانم زنم برای من می ماند یا نه. بعد هم برای محکم کاری از خاطرات جنگ و شیمیایی می کوید و معامله ای که با خدا کرده است. سوار تاکسی شده بودم که از امیرآباد بروم پردیس مرکزی. پلیس جلوی تاکسی را گرفت که طرح نداری و خواست جریمه اش کند. راننده گفت نامه دارم و نامه را در آورد. خواست دست پلیس بدهد که دیدمش. نامه ای بود که گواهی می داد ایشان جانباز هستند و اجازه تردد در منطقه طرح ترافیک دارند. فهمیدم پایش مصنوعی است. لطف عظیمی که آقایان به او کرده اند این است که اجازه داده اند با ماشین وارد منطقه ی پر دود و گند مرکز شهر شود و مسافرکشی کند با ماشین خودش. دو دانشجو نشسته بودند عقب ماشین و نگران کلاس انقلاب اسلامی شان بودند که داشت دیر می شد و سر آرام رفتن این آقای راننده حرص می خوردند. اتفاقاً قیافه شان بسیجی هم می زد. من که جلو نشسته بودم حسرت را در نگاه این آقای راننده می دیدم. انقلاب زنده باید بنشیند پشت تاکسی با پای مصنوعی مسافرکشی کند و فلان درس خوانده ی امام صادق بیاید ریشه های انقلاب اسلامی در دانشگاه درس بدهد و حقوق دولت بگیرد. وقاحت را نسل ما دارند محمد جان؟
بگذریم، دوست تان دارم. هر دو تان را. بس که لطیف و دوست داشتنی و با انصاف هستید. ای کاش بتوانیم با هم زیر سقف یک کشور زندگی کنیم و روز به روز پیشرفت و شاد باشیم. ای کاش بشود. ای کاش
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر